Het verhaal
Er was eens een man die in God geloofde. Omdat hij in God
geloofde, wilde hij achterkomen of God wel bestond. Door
zich mentaal intensief bezig te houden hoopte hij dat God
zich aan hem kenbaar zou maken. Maar God maakte zich niet
kenbaar. De man hield zich nog intensiever bezig en hoopte
alsnog dat God zich kenbaar zou maken. Te vergeefs. God
maakte zich niet kenbaar. De man gaf het niet op.
Vastberaden en volhardend dat hij was ging hij onverdroten
door. Op een nacht kreeg hij een droom. Hij droomde dat hij
aan het strand was. Hij liep op het strand. Het was
schemerig en het strand was verlaten. Hij liep daar rond
nadenkend en peinzend. Plotseling zag hij in de verte een
klein jongetje een kuiltje in het zand graven. Met een
emmertje haalde hij zeewater en gooide hij het in het
kuiltje. Dat deed hij telkens, af en aan, af en aan, af en
aan. De man liep naar het jongetje toe en zeide, hé, wat ben
jij aan het doen ? Het jongetje antwoordde, ik wilde al het
zeewater in het kuiltje doen. De man keek hem verbaasd aan
en zeide, dat kan niet. Je kunt al het zeewater niet in het
kuiltje doen. Kijk hoe onmetelijk groot de zee is. Het
jongetje antwoordde, als ik al het zeewater niet in het
kuiltje kan krijgen, dan kan je ook niet achterkomen dat
God bestaat. Geschrokken liep de man verder, hij keek
om en het jongetje was verdwenen.
De moraal van dit verhaal is; Een kwestie van ontdekken en proberen, maar hoe begin je daarmee. Ga iets doen of laten wat je haalbaar lijkt in plaats van stil te zitten en wachten tot iets zich vanzelf voordoet, als je iets hebt van dat is niets voor mij, dat haal ik niet, dat kan ik niet, daar heb ik geen zin in, kies dan iets anders. Want dan geef je jezelf tenminste een kans. Probeer niet ongeduldig te zijn en onmiddellijk resultaat te willen zien. Maar gun jezelf de tijd om aan een verandering te wennen. Dan kun je daarna misschien alweer een volgende stap doen. En denk maar zo: nooit geprobeerd is altijd mis.